Mirad qué lugar tan maravilloso traemos hoy.

Escribo este texto horas después de acontecer una desgracia en una ruta hacia Bulnes: una mujer ha fallecido por caída al vacío.
Y me gustaría pediros, por una parte, prudencia (que incluye informarse bien sobre cómo es la ruta, cómo está el tiempo, qué material, calzado y ropa han de llevarse).
Por otro lado, me gustaría también pedir empatía. Al saberse la noticia, se han visto las redes sociales pobladas de referencia a la irresponsabilidad de esa persona, que iba con perro y con brazo escayolado. No es el momento. Y, al menos yo, no sé si esos dos factores imposibilitaban la ruta. Quizá sí, quizá no.
¿En dónde estamos hoy?

Hace unos días se dio a conocer una noticia que me resultó absolutamente estremecedora.
Durante la guerra de Bosnia era posible contratar (pagando, y mucho) la posibilidad de ir a matar, desde un lugar protegido. Pagando, decíamos. Pero si el objetivo era un niño o una embarazada, se pagaba más.
Un horrible guion de película se estaba llevando a cabo en la realidad. Personas que abandonaban su cómodas -y podemos presumir que vacías, o quizá sobrecargadas- vidas y se desplazaban para, impunemente y para su diversión, matar.
Y me gustaría dejaros una reflexión: no nos imaginamos mujeres entre esos turistas, ¿verdad?
Con Franco se moría mejor.
Esta lápida resume cuarenta años. Os dejo este texto, estremecedor, de Xabier Moure:
UN FUXIDO DE VILAICENTE (AS NOGAIS) QUE SOBREVIVIU A FRANCO.
Nunhas horas cúmprense 50 anos da morte do tirano xeneral Franco. No cemiterio parroquial de San Xoán de Vilaicente hai unha lápida que di: “GONZALO BECERRA SOUTO / FALLECIÓ EL 12-2-76 / A LOS 66 AÑOS / D. E. P. / ESCONDIDO EN CASA DE CHAO / DESDE AGOSTO DE 1936 / HASTA EL DÍA DE SU FALLECIMIENTO / PERSEGUIDO POR SUS IDEAS POLÍTICAS / TUS HERMANOS TE RECUERDAN”. Cando se produciu o golpe de estado fascista de Franco, o 18 de xullo de 1936, estaba na casa de seus pais. Sabedor de que ían ir por el polas súas ideas políticas (era da CNT), agochouse en varias casas, e logo nun tobo dun par de metros cadrados escavado na súa casa. Por negarse a dicir onde se agochaba, seu pai, José Becerra Lage, foi detido e preso no campo de concentración de Arnao, en Castropol (Asturias). Durante 40 anos foi atendido pola súa nai, Rufina, e logo polo seu irmán Ovidio.
Esta obra del arquitecto canario Fernando Menis ha sido galardonada con el premio al Mejor Edificio del Mundo en el World Architecture Festival de 2025. Ha participado en la categoría «Completed Buildings: Civic and community» y ha obtenido el premio a «Small Project of the Year Prize Winner». Debo decir que no me queda muy claro si hay una categoría absoluta «Mejor edificio del mundo», pero toda la información que encuentro apunta a que sí; si alguien puede aclararlo, los comentarios siempre están abiertos.
Desde Sonneil han estudiado la felicidad de los municipios españoles; en este mapa se nos presenta el resultado. Para ello se han estudiado los siguientes criterios:

De las muchas agresiones que padres y entornos realizamos a nuestros menores, la que hoy traigo a este blog me parece de las más perjudiciales. El niño (o el chaval, que esta agresión no entiende de edades, sino de poderes) realiza una acción por su cuenta. Sale mal. Y, en lugar de encontrar en nosotros apoyo y comprensión, espetamos un «¿Quién te mandó hacer eso?»
Logramos el combo perfecto:
¿Qué tal si, cuando nuestro hijo decide algo por su cuenta, aplaudimos y elogiamos (y, en otro momento, si es necesario, corregimos)?
